Mapa - Królewskie Muzea Sztuk Pięknych w Brukseli (Königliche Museen der Schönen Künste)

Królewskie Muzea Sztuk Pięknych (fr. Musées royaux des beaux-arts de Belgique, nl. Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België) – kompleks czterech muzeów państwowych Królestwa Belgii, które przechowują dzieła sztuki dawnej i współczesnej (gł. malarstwa i rzeźby). Składa się z czterech działów, z których dwa (Muzeum Sztuki Dawnej i Muzeum Sztuki Nowoczesnej) znajdują się w obrębie dawnego pałacu królewskiego w centrum Brukseli, pozostałe dwa (Muzeum Antoine Wiertza i Muzeum Constantina Meuniera) mają swoje siedziby w dzielnicy stolicy Belgii – Elsene/Ixelles.

Dzieje brukselskiego muzeum sięgają schyłku XVIII stulecia. W 1794 po wybuchu rewolucji francuskiej, która dosięgła także terenów Belgii, wchodzące w skład majątków belgijskiej arystokracji dzieła sztuki skonfiskowano i wywieziono do Paryża. Cztery lata później Guillaume Bosschaert odzyskał większość utraconych dzieł i zgromadził w dawnym pałacu Charlesa Lorraine w Brukseli. W 1801 pierwszy konsul Napoleona utworzył podległe Cesarstwu Francuskiemu Muzeum Brukseli, będące pierwociną obecnych zbiorów. Dwa lata później sporządzono pierwszy katalog dzieł i otworzono zbiory publiczności. W 1811 roku zbiory muzealne zostały przekazane nowemu właścicielami, władzom miasta Brukseli. Po przejęciu Brukseli przez Królestwo Niderlandów ówczesny władca Wilhelm I objął patronat nad zbiorami, ponadto powiększył zbiory sztuki i przeniósł siedzibę muzeum do dawnego budynku pałacu królewskiego. Po uzyskaniu niepodległości Belgii w 1835 roku król Leopold I wydał dekret nadający muzeum godność muzeum państwowego poświęconego sztuce Belgii. Państwo przejęło muzeum ostatecznie w 1842 roku. Trzy lata później utworzono oddział poświęcony współczesnej sztuce belgijskiej. W 1863 powstał kolejny katalog, zapisano w nim 361 dzieł.

XX wiek stał się dla muzeum stuleciem obfitym w liczne wydarzenia artystyczne. Powstały dwa działy, będące zrębem obecnej struktury muzeum, oddzielnie gromadzono zbiory sztuki dawnej i współczesnej. Wzrosła działalność wystawiennicza i wydawnicza instytucji, głównie za sprawą rozwoju XX-wiecznych kierunków awangardowych. W 1911 Guillaume Apollinaire urządził w Muzeum Sztuki Współczesnej pierwszą poza Francją wystawę dzieł kubizmu. W 1927 nadano muzeum obecną nazwę, ponadto wówczas miała miejsce wielka wystawa dzieł Vincenta van Gogh. Od 1952 roku muzeum stało się wydawcą magazynu naukowego "Bulletin". W latach 60. odbyły się dwie wielkie wystawy o charakterze retrospektywnym – w 1963 "Epoka Brueglów", a w 1965 "Epoka Rubensa". W 1957 powiększono muzeum, zbiory zgromadzono w 53 pomieszczeniach. W 1976 miała miejsce kolejna wielka wystawa – "Symbolizm w Europie". W 1984 architekt Robert Bastin wzniósł siedzibę Muzeum Sztuki Współczesnej obok głównego gmachu. W 1992 utworzono nową galerię rzeźby.